Jan Wessels reisde langs de ruige Noord-Spaanse kust
Op onze reis door Spanje en Portugal, dit voorjaar, zouden we langs de Spaanse Noordkust naar Santiago de Compostella rijden.
Omdat de weersvooruitzichten in Bilbao redelijk slecht waren, reden we echter eerst in zuidelijke richting. Dat betekende dat we de tocht eindigden in het noorden van Spanje. En dat is een mooie ervaring geworden.
Aan de Costa del Morte bezochten we ondermeer Finisterre. Deze plaats (eigenlijk een kaap) is het echte einde van de Caminio naar Santiago. Veel Jacobus-pelgrims knopen deze laatste 80 kilometer nog aan hun tocht vast, om hier aan de kust een aandenken achter te laten. Wat mij betreft: een indrukwekkende plek, meer dan Santiago de Compostella zelf..
In Valdoviño, waar we een dag bleven staan, maakten we een mooie wandeling langs de zee en de lagune, waar ontzettend veel vogels zijn. Van een uit Rotterdam gerepatrieerde Spaanse werknemer van Blijdorp, kregen we uitleg over het wel en wee van deze kust. Dat leerde ons dat de lekkere temperatuur van de laatste dagen redelijk uitzonderlijk is; meestal is het hier koeler. En de storm kan hier in slechte tijden voor behoorlijk veel overlast en vooral hoog water zorgen.
Het volgende traject voerde ons eerst naar Cedeira en San Andrés de Texeido. Onderweg stapten we een aantal keren uit om te genieten van het prachtige uitzicht over de zee en op de ruige rotsen. Daarna was Cabo Ortegal gepland, maar we misten op een of andere manier de afslag naar deze kaap. Dus werd de eerstvolgende plaats nu Ortigueira, ook weer gelegen aan zo’n mooie lagune. Op weg naar dit stadje stegen we over kleine weggetjes tot grote hoogte. Onderweg werden we verrast door een aantal wilde paarden op de weg… Na Ortigueira verder naar Viviero en Foz en uiteindelijk naar Otur. Dit alles langs een kust met vaak zicht op zee.
Na Cadavedo, Riegobaja en Cudilero kwamen we, min of meer per ongeluk, op de A8 terecht. Voor Avilés verlieten we deze snelweg weer en gingen in de richting van Salinas. Vandaar een mooie route naar Granda en Cabo de Peñas. Op deze schitterende plek hebben we tijdens de lunch anderhalf uur van de zon en de omgeving genoten. Zicht op zee, rotsen en bergen; formidabel! Het kostte moeite om ons los te scheuren voor de rest van de tocht naar Sebreño.
Het laatste stuk langs de Spaanse Noordkust begonnen we met een bezoek van twee uur aan de grot in Ribadesella. We kregen er eerst een rondleiding met een groep schoolkinderen; deze rondleiding was helaas in het Spaans. Maar er was genoeg te zien. Vooral de grottekeningen (tussen 10 en 18 duizend jaar oud) zijn indrukwekkend, al kostte het soms moeite om ze te herkennen. Het latere bezoek aan het informatiecentrum vulde dat hiaat echter prima aan.
Hierna gingen we echt op weg, met als eerste de zoektocht naar een mooie picknickplek. Die vonden we bij de Cabo de Oyambre, waar we op een strandje voor deze gelegenheid de tafel en stoelen uitklapten. En zo heerlijk in de zon naar de zee staren en ondertussen lunchen… Wat een luxe! Na ruim anderhalf uur vonden we het genoeg, want de volgende stop lonkte: Santillana del Mar. Een mooi oud stadje waar we een uurtje rondliepen en de gerenoveerde oude pandjes bewonderden. Verbazingwekkend was een Spaanse autorijder, die door een oud poortje manoeuvreerde, waarbij hij de spiegels moest inklappen, anders lukte het niet. En dat terwijl het achterliggende pleintje te voet prima bereikbaar was…
In Islares vonden we de laatste camping op deze Noord-Spaanse tocht. We genoten daar in de avondzon van die geweldige bergtoppen van de Picos de Europa.
Het is moeilijk over te brengen hoe mooi de ritten zijn die we langs de kust van Noord-Spanje maakten. Alle dagen weer reden we zo dicht mogelijk langs de kust en hadden daarmee regelmatig zicht op de blauwe zee. Verder over kronkelende wegen in de bergen, want die grenzen hier aan de zee. En dan zoveel natuur om je heen… Kortom, wat mij betreft een echte aanrader.
Jan Wessels