Eindbestemming

wifi-onboardIk mag graag rondhangen op het een of andere forum over kamperen, campers, caravans en reizen. De onderwerpen die daar voorbijkomen zijn even divers als het leven zelf.

Zo ook de forumleden. De een voert een heuse motorblok-transplantatie uit, de ander mutst een eind weg over nieuwe gordijntjes. De een vraagt hoe je krasjes op de caravan behandelt, gevolgd door een ander die op een foto zonder pardon de decoupeerzaag in zijn camper zet.

Er zijn uitvoerige discussies over bandenspanning, omvormers en internetverbinding in het buitenland. En men wordt het echt nooit eens over het gewicht, PK’s en grijswaterlozing. Een aparte douche in de camper of een waterzak aan een boomtak. Het forum weet er wel raad mee. Ik vind het geweldig om het allemaal te lezen. Informatie, inspiratie en advies. Het is er allemaal.

En dan de geweldige fotoreportages. Van campings, camperplaatsen en bezienswaardigheden. Van campers, kussentjes en hondjes. Van houtrot, nieuw bestek en heftige restauraties. Een fantastische weergave van ons kampeerleven. En over al die onderwerpen is men het eens, oneens of komt het zelfs wel eens tot een heuse virtuele ruzie. Dan vliegen de gummetjes en slotjes je om de oren. Moderators sussen, corrigeren en grijpen hard in waar het moet. Tot er weer een lach :-) verschijnt en iedereen weer ‘on-topic’ is.

Zo nu en dan komt er een onderwerp voorbij wat alles behalve gemakkelijk ‘on-topic’ is. Er is iemand ernstig ziek, gaat dood of is dood. En dan niet zomaar iemand. Nee, een soortgenoot, een camperaar, caravanner, een kampeerder. Een mede-reiziger… een naaste. Al snel verdwijnen dan de lange uiteenzettingen en :-)-tjes. Geen vinnig commentaar of slap gezever. Geen gegum, niks op slot, geen geschreeuw. Als een forum geluid kon maken zou je de stilte horen.

Veel steun en begrip wordt uitgesproken. Medeleven en respect wordt getoond. Hulp en bijstand wordt geboden. Ervaringen worden gedeeld. Er wordt vooral veel gedeeld. Bij zo’n ‘draadje’ krijg ik kippenvel. Waterige ogen. Een brok in mijn keel. Omdat het heel mooi is om te zien dat het delen niet stopt bij de voortent, oprijblokken, barbecue of distributieriem. Het delen gaat verder en dus ook als het om de mens gaat. Juist als het om de mens gaat. In dit geval de reizende en ontdekkende mens. De kampeerder.

Dat maakt dat er altijd een bijzondere sfeer hangt op zo’n kampeer-forum. Een sfeer van ‘wij’ en ‘we moeten verder’. Alsof we allemaal weten wat de uiteindelijke eindbestemming is. En dat het tot die tijd om de gezamenlijke reis gaat. Blijf reizen. En delen!

Theo Thomas

Beoordeel dit artikel
WordPress › fout

Er heeft zich een kritieke fout voorgedaan op deze site.

Meer informatie over probleemoplossing in WordPress.