Een voertuig voor het transport van goederen als basis… daar dan een zeiltje overheen… en een paar PK ervoor. Dat was volgens mij de eerste caravan… destijds echter huifkar genaamd. Van buiten zagen ze er allemaal hetzelfde uit maar van binnen – geloof me – waren er geen twee hetzelfde. Je had meteen door als je de verkeerde huif betrad. En dat was maar goed ook. In die dagen wilde je beslist niet de verkeerde huifkar in. In plaats van regeltjes had men toen pistolen.
Archief: Theo Thomas
Groot en klein
Wijdbeens, met haar armen in de lucht, gilt ze: “Kom doch, kom doch! Weiter, weiter!” Haar man probeert het gevaarte voorzichtig op z’n plek te manoeuvreren. Het gevaarte in kwestie – een ‘wohnmobile’ van zo’n metertje of twaalf – is inmiddels nog slechts een half metertje van de gillende vrouw verwijderd.
Van de man komen alleen zijn wenkbrauwen boven het stuur uit maar de flink uit de kluiten gewassen vrouw schijnt alle vertrouwen in haar echtgenootje te hebben. Centimeter voor centimeter kruipt de voorkant van het ‘wohngenuss’ richting haar voorhoofd. “STOP”, gilt ze en het ding komt deinend en sissend tot stilstand. Lees verder
Eindbestemming
Ik mag graag rondhangen op het een of andere forum over kamperen, campers, caravans en reizen. De onderwerpen die daar voorbijkomen zijn even divers als het leven zelf.
Zo ook de forumleden. De een voert een heuse motorblok-transplantatie uit, de ander mutst een eind weg over nieuwe gordijntjes. De een vraagt hoe je krasjes op de caravan behandelt, gevolgd door een ander die op een foto zonder pardon de decoupeerzaag in zijn camper zet.
Camparavan
Forfreedom Caravan van R. Williams
‘Ja leuk, maar dan heb je dus mooi geen auto. En geloof me in die bergen is het op de fiets geen pretje.’Je kan aan de lichaamstaal van Harrie zien dat hij weet waar hij over praat.
Maar Bert laat zich niet imponeren. Vervaarlijk met zijn armen zwaaiend roept hij, ‘Dat jij met je fiets nog geen dijk op komt. Ben je wel eens met die sleurhut van je onderweg een parkeerplaats in een dorpje opgereden? Je kan geen kant op met zo’n ding achter je.’
Huis van de Toekomst
Ik weet niet meer hoe laat het tv-programma precies begon maar ik zat altijd ruim op tijd klaar. Op het randje van de bank. Voor dat het World Wide Web zijn intrede deed, moesten we het doen met de Wondere Wereld van Chriet Titulaer. En ik miste geen enkele aflevering.Chriet liep, met baard maar zonder snor, door het huis van de toekomst.
En hoewel je de één of andere uitvinding met een snufje zout moest nemen, kon onze Chriet wel mooi vertellen over al die snufjes. In keurig algemeen beschaafd Nederlands gaf hij zijn gedurfde visie op onze toekomst. En Chriet voorspelde niet alleen de toekomst; hij liet ook zien dat het allemaal waar was. Stemgestuurde gordijnen, bewegingssensoren die het licht aan en uit deden en overal slimme kastjes met knopjes.